Het merk Ferrari had natuurlijk al eerder haar strepen verdient. In 2010 opende het een eerste themapark in de Verenigde Arabische Emiraten, Ferrari World. Dit park was wel op zichzelf staand, en had dus geen bekendere buur om op mee te liften. Geen enkel probleem, in tegendeel: Ferrari World is nog steeds het bekendste park van heel het Midden-Oosten! In Spanje lagen de kaarten wat anders. Het park is een onderdeel van een resort, en opvallend kleiner dan het hoofdpark PortAventura.
De eerste steen werd gelegd in 2015. Sinds de info die de fans toen kregen is er het een en ander veranderd. Het grootste verschil moeten de droptorens zijn: in de eerste vrijgegeven concept-arts zaten deze nog in de supportconstructie van Red Force verwerkt. Red Force is de publiekstrekker van het park, een Intamin launched coaster met een hoogte van 118 meter. De vrije valtorens werden uiteindelijk twee op zich staande torens. Deze beslissing is er mogelijks gekomen nadat de vergelijkbare Zumanjaro: Drop of Doom in Six Flags Great Adventure (gebouwd op de supports van Kingda Ka) zoveel downtime kende dat de twee attracties niet gelijktijdig kunnen draaien.
In het totaal is er een kostenplaatje van meer dan honderd miljoen euro met het project gemoeid, en alsof dat niet genoeg is, belooft het park meer in de toekomst. Zo zou er in een volgende fase een gigantisch 5-sterrenhotel moeten openen op de grond van het resort, in het thema van – jawel – Ferrari.
Als het tweede pretpark in het PortAventura World-resort heeft Ferrari Land best grote schoenen te vullen. PortAventura staat geheel terecht bekend als één van de mooiste pretparken van de wereld en ook als thuisbasis van enkele van de beste attracties van Europa. Van het prestigieuze project dat Ferrari Land is, verwachten we dan ook een gelijkaardig niveau, zowel op het gebied van sfeerschepping, als op het gebied van attracties.
Het park betreden…
…gebeurt in alle stijl. Er zijn twee parkingangen: ééntje vlakbij de hoofdingang van het PortAventura Park, en ééntje in het PortAventura Park zelf. Deze twee entrees liggen echter zeer dicht tegen elkaar en komen al heel snel uit op hetzelfde centrale pleintje, waar je voor een grote rode boog staat. Dit plein heet ‘Piazza Enzo Ferrari’, naar de oprichter van de Italiaanse autofabrikant waar het allemaal om draait.
Dat er een parkingang in het PortAventura Park zelf ligt, is geen verrassing: je kan Ferrari Land enkel bezoeken in combinatie met een PortAventura-ticket. Enkel hotelgasten kunnen een apart ticket voor Ferrari Land kopen, maar toegang tot het hoofdpark zit in hun hotelprijs inbegrepen.
Vlak voor openingsuur is het drukte alom op de Piazza Enzo Ferrari. Gasten verzamelen hier voor het touw dat onder de Ferrari Land-boog gespannen wordt, om als eerste richting de topattracties te rennen.
Eenmaal binnen…
…merk je dat de meeste bezoekers koers zetten naar de enige achtbaan van het park, de recordbreker ‘Red Force’. Andere attracties zijn overigens niet meteen zichtbaar: de mainstreet van het park bevat links het fastfoodrestaurant ‘Pit Stop’ en rechts een souvenirwinkel met (dure) souvenirs, hoofdzakelijk van Ferrari zelf. Na de korte mainstreet kom je op het grootste plein van het park: de Piazza Maranello. Maranello is een gemeente in Italië, waar de Ferrari-fabriek gevestigd is. Het meest opvallende aspect van dit plein is de toegang tot het grootste gebouw van het park, waar de twee simulators gevestigd zijn. Maar als echte coasterliefhebbers lopen we deze gewoon voorbij vlak na parkopening om als één van de eersten bij Red Force aan te komen. Als je deze ‘Red Force Run’ ook zelf eens wil ondernemen, loop je best bij het gebouw van de simulators langs rechts (langs de ‘Via Maranello’), dat is ietsje korter dan links (langs de ‘Via Italia).
Red Force…
…is een imponerende, Ferrari-rode constructie en veruit de hoogste en snelste achtbaan van Europa. Zelfs voor fans die al vaker hoge achtbanen hebben gedaan – zoals Shambhala even verderop – is het vaak even slikken als ze de 112 meter hoge top hat van deze coaster zien. Wat ons ook opvalt is dat de ‘Red Force Run’ een terechte oefening in lichaamsbeweging is. De wachtrij bestaat uit meerdere overdekte zigzags, die je, indien helemaal gevuld, makkelijk enkele uren kunnen bezighouden. Gelukkig is daar nu nog geen sprake van en kunnen we tot aan de laatste rechte lijn voor het instapstation doorwandelen. Niet lang nadat we de wachtrij hebben doorgewandeld, beginnen de operators de achtbaan te testen; wat we wel jammer vonden, want het park was uiteindelijk toch al zeker een kwartier open voordat je effectief op de sterattractie kon gaan. Maar als we eenmaal op de voorste rij zitten en de speciale veiligheidsbril aanzetten, is dit kleine ongemak snel vergeten.
Snelheid, en hoogte…
…in die volgorde. Naar ons gevoel draait ‘Red Force’ om de snelheid, en is de immense hoogte van de attractie slechts bijzaak. De lancering, die werkt dankzij permanente magneten op de trein en elektromagneten op de track, is sterker dan verwacht en doet zeker niet onder voor de Hydraulische lanceringen elders in Europa. Eenmaal op topsnelheid voelen we onze wangen wapperen in de wind – cartoonesk uitgedrukt, maar het klopt wel. Geen enkele achtbaan in Europa kent een gelijkaardig snelheidsgevoel. Nog voor we verticaal de lucht in schieten, heeft de ongelofelijke snelheid van Red Force ons al volledig overtuigd. Enkele seconden later kunnen we genieten van het tweede selling point van de achtbaan: de hoogte. 112 meter is immens, maar eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat je er eigenlijk eenmaal op de achtbaan weinig van merkt. Bovenop de top hat is er een leuke portie airtime, en als de afdaling begint heb je een seconde tijd om te genieten van de afgrond voor je. Maar of het echt zoveel meters hoger is dan een Shambhala of een Silver Star kunnen we op die korte periode niet eens beseffen. Wat we wel merken als we terug naar beneden vallen, is dat de snelheid terug begint op te bouwen: eenmaal terug op de grond word je al snel afgeremd, maar wat een heerlijke adrenalinekick hebben we dan achter de rug!
Hoogste, snelste, beste?
Een vriendelijke medewerker van Intamin staat bij één van de re-rides die we op het rode monster doen en dankzij nieuwsgierige fans wordt er al snel een gesprek aangeknoopt. De man weet ons te vertellen dat het motor-achtige geluid bij de lancering (zeer vergelijkbaar met het geluid bij Taron, Phantasialand) te danken is aan de vibratie van de elektromagneten en dus geen kunstmatig geluidseffect is. Intamin wil eigenlijk liever deze enorme trillingen door de hoge snelheid voorkomen, omdat het voor enorme slijtage zorgt. De man zei dan ook dat 180km/u het absolute maximum was voor de LSM-lanceertechnologie. Ook komt hij met een verrassend cijfer op de proppen dat nog niet gecommuniceerd werd: Red Force alleen al zou Ferrari Land 80 miljoen euro gekost hebben. Of het die prijs ook waard was? Wij denken van wel. Red Force is de signature coaster die van Ferrari Land een must-do maakt, in plaats van een extraatje. Bovendien is de rit in Europa vrijwel uniek, totaal niet vergelijkbaar met kleinere varianten zoals Stealth in Thorpe Park. Of het ook de beste coaster van Europa is, is natuurlijk een persoonlijke vraag. Red Force is best een korte ervaring en durft al eens te verschillen van rit tot rit en plaats tot plaats. Zo ga je soms trager of sneller over de top hat, en is de baan voorin de trein veel soepeler dan achteraan. Maar wat voor rit je ook hebt: het staat vast dat Red Force een geweldige ervaring is die nog lang zal nazinderen. Dus in dat opzicht mag Red Force zichzelf zeker tot de beste achtbanen van Europa rekenen.
Racecircuits door de jaren heen
Al bij de tweede attractie van het park merken we dat het park misschien toch niet zo druk bezocht is als we vandaag hadden verwacht. In de simulator ‘Racing Legends’ kunnen we meteen door de wachtrij heen wandelen om zo in de eerste uit een reeks voorshows terecht te komen. Deze voorshows bouwen op naar een simulator waarin je in autootjes van acht personen racet over verschillende circuits. Deze circuits zijn van alle tijdsperiodes: een parcours uit de beginperiode van Ferrari, een streetrace in Rome, maar ook een futuristisch concept-circuit. Helaas weet de film niet echt te boeien, en wat nog veel erger is, de bewegingen van de simulators zijn minimaal. Zelfs Pandadroom heeft met zijn inzakkende bank op het einde van de film een verrassender, leuker effect dan Racing Legends tijdens heel de rit weet te bereiken. Dat de water- en windeffecten bij ons autootje niet werkten hielp ook niet aan de ritervaring, al begrepen we van mensen die wél de volwaardige rit hadden gekregen dat deze effecten niets toevoegen. Racing Legends bestempelen we unaniem als de grootste flop van Ferrari Land. Als je met tijdsnood zit en je moet één attractie skippen, kies dan met een gerust hart voor deze!
Vliegen
De andere simulator deelt niet alleen het opvallende gebouw in het midden van het park met Racing Legends, ook de wachtrijen ervan lopen gelijk. Helemaal te gek wordt het als de eerste voorshow van ‘Flying Dreams’ gewoon dezelfde is als bij Racing Legends. Een tweede keer word je verwelkomd door Enzo Ferrari, die over het ontstaan en de groei van zijn bedrijf vertelt. De eigenlijke attractie is gelukkig wel veel interessanter. Flying Dreams is zoals de naam al doet vermoeden een Flying Theater, op moment van schrijven nog redelijk uniek in Europa. Hier rijd je niet, maar de film volgt een Ferrari-auto die op verschillende wegen en door verschillende landschappen reist. Dit zie je allemaal vanuit vogelperspectief, en dankzij het type simulator komt de film mooi tot zijn recht. Maar écht betoverend is de ervaring nu ook weer niet: Flying Dreams zit ergens halverwege tussen ‘een fijne attractie’ en een ‘must-do’. In een ander park zou het een prima opvuller zijn. Het is enkel dankzij het kleine aanbod van Ferrari Land dat de attractie hier als een echte topper gezien kan worden.
Nog meer attractiepret…
…is schaars. Je hebt een autoritje – Maranello Grand Race – maar dat is ook letterlijk heel de attractie: een ritje. De thematisering als racecircuit is waarheidsgetrouw, maar sober en niet heel erg boeiend. De beide torenattracties (Thrill Towers) leveren een standaardervaring die niet per se slecht is, maar ook geen reden vormen om naar Ferrari Land af te zakken.
In conclusie is het attractie-aanbod van Ferrari Land best nog karig. Als dit in de toekomst verandert, kan dat alleen maar goed zijn voor het park: met slechts één echte topper (Red Force) en een handjevol opvullers lijkt Ferrari Land allesbehalve aangenaam op drukke dagen.
Ferrari-sfeer
Er is natuurlijk meer aan de hand in het Ferraripark dan enkel maar attracties. Het brede entertainment, de gezellige pleintjes en bovenal het Ferrari-themasausje. Voor liefhebbers van de Italiaanse sportauto’s is het park veel meer een must-do dan voor echte pretparkfans. Van een tentoonstelling tot verschillende betaalattracties die nog meer het echte Ferrari-gevoel simuleren: het park is een zeer knap uitgewerkte reclameblok waar mannen en vrouwen met een hart voor Ferrari-rood zeker aan hun trekken zullen komen.
Ook aan de gewone themafan is gedacht: niet heel het park is futuristisch en strak zoals sommige gebouwen doen vermoeden. Vlakbij het station van Red Force is er de ‘Piazza Italia’, een mooi aangekleed plein met daarbij gelegen ‘Ristorante Cavallino’, het tafelbedieningsrestaurant van het park. Ook onder de Spaanse zon doet dit stukje je makkelijk wegdromen naar het zomerse Italië. Alle geveltjes en gebouwen die je hier meteen rond je ziet, lijken uit steden als Rome en Venetië te zijn geplukt.
In Conclusie
Is Ferrari Land een aangename plek om te vertoeven? Ja, zeker en vast! De operations liepen bij ons bezoek nog wat stroef, dat zeker. Elke keer als Red Force een rollback maakte, moest de trein bijvoorbeeld handmatig terug het station ingeduwd worden. We bezien zulke zaken even als kinderziektes en kunnen het vergeven. Wat echter een écht pijnpunt is, is natuurlijk het kleine aanbod aan een hele hoge prijs. Ferrari Land heeft zo weinig te bieden dat de meeste gasten er snel na de middag al vertrekken. Het park heeft het geluk naast een veel groter en vollediger pretpark te liggen, want op zijn eentje heeft het nauwelijks tot geen bestaansrecht.
Is het park de meerprijs van 35 euro nu waard? Toch wel, zeker als je fan bent van stevige coasters als Red Force. Als Europa’s hoogste coaster je niets zegt, laat je het park beter links liggen. Tot het park uitpakt met een mooie attractie-uitbreiding, hebben ook wij eigenlijk niet de aandrang om snel terug te keren. Laten we hopen dat er nog flink geïnvesteerd wordt in het park, zodat een herbezoekje waarschijnlijker wordt!
