Op 24 januari 1848 vond James W. Marshall als allereerste goud in het Californische plaatsje Coloma, in het gebied ten oosten van San Francisco. Dit nieuws verspreidde zich als een lopend vuurtje en op korte tijd kwam een massale immigratie op gang van mensen uit de rest van de Verenigde Staten. Zelfs buitenlanders kwamen naar Californië in de hoop zich te kunnen verrijken met het goud dat ze daar vonden. De nederzetting San Francisco, waar in 1848 slechts 500 mensen woonden, was in 1870 uitgegroeid tot een stad van 150.000 inwoners – voor die tijd werkelijk enorm. De goldrush bracht dus een grote immigratiegolf teweeg in de staat en daarmee samenhangend een enorme rijkdom voor de voorheen arme staat in het Verre Westen. De datum 1848 is dus een symbolisch erg belangrijke datum geweest voor de ontwikkeling van de staat Californië. Om deze nieuwe mensenstroom en de grote hoeveelheden goud te vervoeren werden er ook nieuwe infrastructuren gebouwd, waaronder spoorwegen en stoommachines.
Bij het binnenkomen in het nieuwste Gold Rush 1848-gebied van Slagharen heeft men een soort van goudzoekersnederzetting willen nabouwen vol met objecten en machines uit deze periode. Langs de wachtrij staan enkele oude tenten, verscheurde kleren, karren, machines etc. opgesteld. Een erg robuuste wachtrij trouwens door een woestijnachtig gebied, afgezoomd met enorme houten palen. De absolute blikvanger is natuurlijk de stoere constructie van wijnrood achtbaanstaal op zwarte palen, met daarop de prachtige trein die zijn goudzoekers meeneemt op een reis vol adrenaline, waarbij je zeer soepel en bijna geruisloos heen en weer zoeft.
Vaarwel Thunder Loop, welcome Gold Rush!
In één van de laatste edities van vorig jaar schreven we over het afscheid van de Looping Star/Thunder Loop van Slagharen. Nu, een goed half jaar later, is de omgeving waar de achtbaan toen stond volledig onherkenbaar geworden! Wat een eyecatcher, deze Gold Rush! Het is werkelijk een prachtige baan geworden. Directeur Wouter Dekkers had bij het afscheid van de Thunder Loop een “waardige opvolger” beloofd voor het voormalig paradepaardje van Slagharen. Sommigen werden toen een beetje wantrouwig. De laatste keer dat een niet nader genoemd Kempens park zijn meest geliefde Schwarzkopf inruilde voor “een waardige opvolger” kregen we daarvoor – ondanks spectaculaire specs – een weinig comfortabele achtbaan in de plaats. Toch ging ook Slagharen in zee met dezelfde firma als Bobbejaanland destijds, met name Gerstlauer. Gelukkig heeft Gerstlauer de laatste tien jaar ook niet stilgezeten en zijn ze steeds leukere en beter ontworpen achtbanen gaan produceren, waarbij ze niet langer bang zijn om banen met grotere treinen te ontwerpen. Een lange achtbaantrein heeft veel voordelen: een hogere capaciteit uiteraard, maar ook meer sfeer en een betere snelheids- en energieopbouw. Om nog maar te zwijgen van het genot van de verschillende stoeltjes uit te proberen, zoals de eerste en de laatste rij! Gerstlauer voorzag op deze baan één ‘middelgrote’ trein met 20 plaatsen, gerangschikt in 5 rijen van 4 comfortabele hoge zitplaatsen, waardoor de baan voor de meesten onder ons ‘floorless’ wordt. Heerlijke heupbeugels vervolledigen het vrijheidsgevoel.
Door de belofte van de waardige opvolger waren de verwachtingen dan ook hoog gespannen voor dit nieuwe project. De beloftes waren: een driedubbele lancering voorwaarts en achterwaarts en daarna een heerlijk parcours vol airtime en 2 inversies, tot 33 meter hoog en met een maximumsnelheid van een heerlijke 90km/u.
The Front Row
Slagharen had ook een leuk openingsevent voorbereid en had het vrij groots aangepakt: een heuse openingsshow met James W. Marshall in eigen persoon, “echte” goudzoekers, de Slagharen-personages en uiteraard een hele fiere Wouter Dekkers en zijn ontwerpers als sterren van dienst. Met een heus vat TNT dat door Dhr. Dekkers en zijn ontwerpers tot ontploffing werd gebracht, werd de achtbaan voor het eerst gelanceerd met een lege trein, op het ritme van westernmuziek en begeleid door confettikanonnen, vuurwerk en dansende cancan-dames.
Daarna was het de beurt aan Wouter Dekkers en zijn team om in de eerste gevulde trein plaats te nemen en na enkele treintjes was het dan de beurt aan het Brakesection-team om de baan voor het eerst uit te testen. Bij het station wordt je een rij toegewezen, we waren dus heel gelukkig dat we voor onze eerste rit de frontseat kregen. Dat bleek ook één van de leukste posities voor de rit. Het leuke is natuurlijk bij een driedubbele lancering dat je de sensatie van versnelling niet in één keer, maar wel in drie keer beleeft, waarbij de spanning langer duurt. De eerste, voorwaartse launch is vrij zwak. Het is pas bij de tweede, achterwaartse lancering dat de trein plots een grote versnelling krijgt en bijna helemaal ondersteboven tot stilstand komt in de laatste inversie, die vlak achter het station is gebouwd. De derde launch versnelt je door het nauwe station tot de beloofde 90km/u, net genoeg om de 33 meter hoge top hat te halen. Wat een zalig element! Steil naar omhoog, lekkere airtime over de top hat: op elke rij vlieg je bij het naar beneden gaan uit je zitje! Daarna volgt de eerste inversie, een soort extreem overbankte bocht, ‘sling loop’ genaamd, gevolgd door een geweldige airtime-heuvel en nog meer bochtenwerk. Daarna beland je via de enorme dive loop alweer terug in het station, waar je nog even voorwaarts terug een stukje van de top hat op gaat, alvorens achterwaarts tot stilstand te komen. Hoewel deze beschrijving erg kort klinkt en de track effectief maar 400 meter lang is, leg je in totaal in één rit ongeveer 620 meter af, waardoor de baan toch lang aanvoelt. Dit komt natuurlijk ook door het spectaculaire en zeer afwisselende ritverloop.
Waardige opvolger of niet?
Na terugkomst in het station waren we allen zeer onder de indruk en moest ons hele team – waaronder ook ikzelf, die Schwarzkopf eeuwige trouw heeft gezworen – toegeven dat men effectief een waardige opvolger heeft gevonden voor de Looping Star. Bij het uitstappen heeft men trouwens – heel respectvol – een herdenkingsbordje aan de legendarische baan geplaatst, wat me toch enigszins een traantje deed wegpinken. In een ideale wereld had ik toch graag deze nieuwe Gold Rush ‘Gröna Lund-gewijs’ tussen de indrukwekkend bulderende Thunder Loop zien razen in plaats van deze weg te nemen, maar dat was misschien marketingtechnisch en wellicht ook technisch geen evidente keuze. Wel heeft Wouter Dekkers het vroegere paadje van de wachtrij van de Thunder Loop behouden en dit aangesloten op een soort van panoramische promenade die tussen Gold Rush loopt. Bij het verlaten van de baan heb je verder nog een klein winkeltje in het goldrush-thema, waar je ook de actiefoto kan kopen.
Eén ding waar Schwarzkopf Gerstlauer verslaat, is capaciteit. Bij de Looping Star was er vrijwel nooit een rij, nu stonden we toch al snel een half uur te wachten. De baan is deze wachttijd zeker waard, maar hoe heerlijk was het om 10 ritjes na elkaar in de Looping Star te kunnen maken? Anderzijds, één van de evoluties van ‘nieuwere’ banen is dat ze in het algemeen minder vaak ‘in serie’ te berijden zijn vanwege hun intensiteit, extremiteit en snelle opvolging van elementen. Uiteraard zijn we erg blij met het meesterwerkje dat Gerstlauer hier heeft afgeleverd: een compacte, uiterst soepele baan met heel veel thrill, zeg maar een new generation-boomerang. Een fantastische nieuwigheid dus, deze Gold Rush en een prachtige eye-catcher voor een steeds leuker en mooier wordend park dat zijn klassieke thrillrides grotendeels in ere weet te houden en opknapt, en tegelijkertijd toch durft investeren in de toekomst. Een bezoekje waard dus deze zomer, en voor de gemiddelde Vlaming zeker een aanrader voor een weekend in combinatie met bijvoorbeeld Walibi Holland, MoviePark Germany, Toverland of Hellendoorn.