Het verhaal
Het achtergrondverhaal dat Gardaland bedacht voor de nieuwe achtbaan begint al in 1975, niet toevallig het jaar waarin gestart werd met de bouw van het pretpark. Op een nacht zou een oranje gloed waargenomen zijn die de grond opwarmde, maar waar verder niet veel aandacht aan geschonken werd… Tot de zomer van 2014.
Op 19 juli 2014 verschijnt boven Gardaland een gigantische oranje spiraal, een onbekend fenomeen dat de aandacht trekt van onderzoeker Elizer Bauer en zijn team. ‘Ginger, zoals ze de spiraal noemen, blijkt de grond in het pretpark te verhitten tot meer dan 1200 graden Celsius en een bijzonder sterke aantrekkingskracht te hebben: alle meetinstrumenten die naar Ginger gestuurd worden, worden erin opgeslokt. Als de onderzoekers er al in slagen om de instrumenten informatie te laten terugsturen, dan komt die informatie telkens terug uit het jaar 1975.
Wanneer de spiraal plots in het niets verdwijnt en de grond afkoelt, beslist het team om de plek te onderzoeken. Ze vinden er een vreemd, spiraalvormig object dat ze het ‘pipedom’ noemen. Onderzoek wijst uit dat het object gemaakt werd in de jaren ‘70 uit een speciale legering, grafeen. Dr. Bauer en zijn team zitten met de handen in het haar: hoe kan een object gemaakt zijn in de vorige eeuw, terwijl het materiaal waaruit het bestaat, grafeen, pas uitgevonden werd in 2003? Wat hebben Ginger, de verbrande grond, het ‘pipedom’ en de jaren ‘70 met elkaar te maken? Operation Orange wordt opgestart.
Operation Orange bestaat uit het onderzoeken van de grond in Gardaland. Terwijl Dr. Bauer en zijn assistente Jacqueline alles analyseren, graven Lana en Sergey in de Italiaanse grond op zoek naar antwoorden. Na enkele dagen graven geeft de aarde haar geheimen al prijs. Er wordt een controlekamer gevonden die verbonden is met een lanceringsplatform, bestaande uit een wit spoor dat steil de lucht in wijst. De controlekamer is daarnaast ook verbonden met een groot elliptisch gebouw waarop een discuswerper te zien is. Al snel wordt duidelijk dat er een transportmiddel onder de grond verborgen ligt met een bijhorend trainingskamp. Een trainingskamp waarvoor? Een transportmiddel waarheen?
Het witte spoor van het lanceringsplatform blijkt dan ook nog eens uit een speciaal, onbekend materiaal te bestaan dat zichzelf kan kopiëren wanneer het in contact komt met zuurstof. Langzaam maar zeker vormt het een spoor in de lucht, dat plotseling stopt.
In de controlekamer worden verschillende instrumenten, nummers en symbolen ontdekt, maar niets werkt… Tot het ‘pipedom’ wordt binnengebracht. Langzaam maar zeker start de machine zichzelf op, terwijl Ginger terug in de lucht verschijnt, naar beneden valt en een groot gat in de aarde slaat, net onder de top van het lanceringsplatform. Lantarenpalen, auto’s, torens, bomen… alles in een straal van vijf meter rond het gat wordt opgeslokt en verdwijnt. Dr. Bauer en zijn assistente ontdekken dat het gat een Einstein-Rosen brug is, een wormgat dat twee dimensies met elkaar verbindt. Maar welke dimensies? Wie verstopte de machine en het trainingscentrum in 1975 op de aarde? Naar welke dimensie willen ze ons doen reizen?
Dr. Bauer gaat op zoek naar zestien personen die het samen met hem en zijn assistente willen ontdekken. In de controlekamer vond hij plannen voor een trein die op het lanceringssysteem past en waarin achttien mensen plaats kunnen nemen. Wanneer de trein vanop het lanceringsplatform loodrecht in het gat valt, is het mogelijk om de oversteek door het wormgat te maken… Naar de toekomst? Naar een andere dimensie? Enkel wie het aandurft en de fysieke testen in het trainingscenter doorstaat zal het te weten komen…
De wachtrij
Bovenstaand achtergrondverhaal is een leuk extraatje voor de fans en werd tijdens de bouw van de attractie op regelmatige tijdstippen online gezet aan de hand van videoboodschappen. In de attractie zelf vind je er niet erg veel van terug, al worden de grote lijnen wel duidelijk gemaakt voor alle bezoekers. Er is een gat en daarin ga je verdwijnen. Je hebt geen idee waar je terecht zal komen, dus daarom moet je eerst enkele trainingen doorlopen om er zeker van te zijn dat je de reis en wat zal volgen zal aankunnen.
De ingang van de attractie is vormgegeven als een grote scanner, waarna je via een zigzag wachtrij tot aan de ovalen tent gebracht wordt waarin je getraind zal worden. Het trainingscentrum is opgevat als een soort van voorshow en dus niet als wachtrij. Je staat er nooit in te wachten, maar je kan het volledige traject al wandelend afleggen zonder te moeten aanschuiven. Een personeelslid aan de ingang van de tent zorgt ervoor dat er nooit te veel mensen tegelijk binnengaan. Na deze grote voorshow start dan een nieuwe wachtrij die je tot aan het instapstation van de achtbaan brengt.
In de tent kom je voorbij een tiental ‘tests’, bestaande uit verschillende speciale effecten op basis van licht, rook, geluid, projecties… Je kan dit centrum het best vergelijken met een permanent doorloopspookhuis zoals we die kennen van Halloweenevenementen, maar waarin je niet aan het schrikken gebracht wordt (oké, op één keer na dan) en waarin de gruwelijke taferelen vervangen zijn door verschillende, moderne effecten en schermen. Verder loop je ook gewoon tussen panelen in het donker in een tent. Blikvangers zijn een vortextunnel bestaande uit led-lampjes in plaats van een draaiende cilinder en een (bijna) 360gradenscherm.
Het trainingscentrum is een aangename afwisseling tijdens het wachten. Want wachten, daar valt niet onder uit te komen bij Oblivion: The Black Hole. Enerzijds is de attractie momenteel bijzonder populair omdat het de nieuwe attractie van dit jaar is, maar anderzijds heeft dit type achtbaan ook een behoorlijk lage capaciteit. Er kunnen achttien mensen mee in een treintje, maar het duurt duidelijk langer dan bij een andere achtbaan om iedereen te laten uitstappen, instappen, controleren en te laten vertrekken. Het personeel van Gardaland valt niets te verwijten, ze werkten zo snel als mogelijk was, maar door het trage systeem kon dat helaas niet veel aan de wachttijd veranderen.
De ritbeleving
Oblivion: The Black Hole is een zeer soepele achtbaan die naar dive coaster normen best lang is en het daardoor niet alleen van de val moet hebben zoals vaak gezegd wordt over dit type achtbaan. Uiteraard is de bijna loodrechte val het meest spectaculaire onderdeel van de rit. Na aan een stevig tempo naar boven getakeld te zijn, maak je een ruime bocht en wordt de trein bovenaan eventjes afgeremd voor je naar beneden valt. Ik had verwacht dat de trein volledig stil zou komen te staan voor de val, maar je blijft voortdurend, maar heel langzaam in beweging.
Na een drietal seconden naar beneden gestaard te hebben, valt de trein de diepte in, door een tunnel met mist en stroboscoop licht. De ingang van de tunnel is zeer knap afgewerkt. Een watertoren, een zendmast, een molen, planten en een vervormde uitzendwagen lijken in de tunnel gezogen te worden. Groen geschilderd beton en echt gras gaan naadloos in elkaar over om de illusie van een rond gat in de grond te creëren. Leuk detail is dat de wieken van de gebogen molen zich net boven het midden van de tunnel bevinden, zodat je daardoor (in combinatie met de mist in de tunnel) het buigen van de baan minder goed kunt zien voor en tijdens het vallen.
In tegenstelling tot wat ik verwacht had, blijf je relatief lang onder de grond. Daarna vlieg je een Immelman in, een combinatie van een halve looping en een schuine kurkentrekker. Een element waar je niet erg veel van mee krijgt omdat je nog aan het bekomen bent van de val en de ‘donkere tunnel’. Aan een hoge snelheid raast de trein, door een soort van scanner, een heuvel over waarbij je behoorlijk wat airtime voelt. Wat volgt is een helix, een gekantelde bocht van 270 graden waarin je door de hoge snelheid stevig in je stoel wordt gedrukt. Door de hoogteverschillen in Gardaland doe je die helix een zevental meter boven de grond, waarna je een laatste keer over de kop gaat in een, niet zo spectaculaire, inline roll en na een bocht in de remmen raast. Nadat je afgeremd wordt, maak je een bocht van 180 graden en rij je langzaam naar het station. Voor je het station weer binnenrijdt, wordt afgeteld en krijg je nog een neveldouche ‘om je te ontsmetten na de reis in de andere dimensie’.
Conclusie
Oblivion: The Black Hole is een zeer mooie toevoeging voor Gardaland. Spectaculairder dan Raptor, de wingcoaster die in 2011 opende, is de nieuwe achtbaan weliswaar niet, maar het blijft een pittige achtbaan die er gelikt uitziet. De witte baan met oranje accenten past mooi in het sciencefictiongedeelte van het park, dat met de komst van Oblivion een frissere, modernere uitstraling kreeg. Minpunten zijn er uiteraard ook… Zo is het stationsgebouw behoorlijk kaal aangekleed en is de lage capaciteit een tegenvaller, maar deze minpunten worden dan weer ruimschoots gecompenseerd met de knappe landscaping rond de baan en de leuke, soepele rit.
Veel van de elementen die bij Oblivion: The Black Hole voorkomen tijdens de rit zullen ook terug te vinden zijn, weliswaar in een andere volgorde, bij Baron 1898 in de Efteling. Na de grote Italiaanse broer getest te hebben zijn we dan ook heel benieuwd of die paar meter verschil een grote impact zal hebben op de ervaring. Wat we nu wel al zeker kunnen zeggen: hoe strak en gelikt Oblivion: The Black Hole er ook mag uitzien, de mooiste duikachtbaan van het jaar zal ongetwijfeld in Kaatsheuvel openen.