Op stap met fans: Tokyo DisneySea

DisneySea is met zijn 14 miljoen jaarlijkse bezoekers ook het vierde drukstbezochte pretpark ter wereld, en moet daarmee enkel drie andere Disneyparken achter zich laten: Magic Kingdom (Walt Disney World, Orlando, 19 miljoen bezoekers), Tokyo Disney (zijn buurman, 17 miljoen bezoekers) en Disneyland (Anaheim, bijna 17 miljoen), op de voet gevolgd door Universal Studios Japan, met 12 miljoen bezoekers populairder dan zijn Amerikaanse soortgenoten.

Tokyo Disneyland en Tokyo DisneySea zijn de enige Disneyparken die niet door de Walt Disney Company worden uitgebaat, maar wel door een Japans privébedrijf genaamd The Oriental Land Company.

Wat maakt dit Amerikaanse pretpark zo populair in het land van de rijzende zon?

Wel, het antwoord is in eerste instantie: het ligt in Japan! En de Japanners zijn letterlijk dol op alles wat kawaii (Japans voor ‘cute’, schattig) is. En Disney is natuurlijk heel erg kawaii. Japanners en cuteness zijn één. Ze zijn er gek op. En ze willen er naartoe, liefst zo vaak mogelijk. Ze kopen abonnementen en reusachtige zakken vol souvenirs, allemaal. Je vraagt je trouwens af wat ze nog kopen, want ze zijn allemaal al bij aankomst in het park van kop tot teen uitgedost in Disney-outfit. We waren één van de zeer weinige bezoekers die geen Disney-items droegen. Niet enkel kindjes maar ook en vooral schoolgaande jeugd, volwassen koppels en families: iedereen is volledig in Disneystijl: Mickey-oortjes, truien, rugzakken, koeien van sleutelhangers, mutsen,… Het zijn als het ware wandelende Disney-reclameborden. De koppeltjes kleden zich ook altijd gelijk om naar Disney te gaan: dezelfde kleuren, dezelfde Disneyfiguur allebei, dezelfde acessoires. Echt te gek voor woorden.

Een tweede hoofdreden voor dit succes is het feit dat de parken in Tokyo liggen, één van ’s werelds grootste steden. In het verstedelijkte gebied in en rond Tokyo wonen zo’n 37 miljoen mensen. Dan heb je natuurlijk al een enorm publiek wat vlakbij je park woont, een niet te evenaren voordeel. Het park wordt trouwens voor 97% door Japanners bezocht en maar 3% door buitenlanders!

De derde en laatste reden is, dat het een verdomd goed park is! En dat is ook de reden waarom we hier zijn vandaag! Maandag 9 mei 2016, 7u30. Enigszins nerveus en nog een beetje moe komen we toe aan de ingang van wat door velen zelfs “het mooiste pretpark ter wereld” genoemd wordt! Het park opent vandaag pas om 8u30, maar alle gidsen en tripverslagen online zeggen dat je – net als de Japanners zelf – heel vroeg moet komen om iets aan je dag te hebben in het Japanse Tokyo Disuney Risotto (Japanse uitspraak voor Tokyo Disney Resort). Bij aankomst moet ik al gauw vaststellen dat we inderdaad niet de enige bezoekers waren die het idee hadden om vroeg naar Disney te komen. Samen met enkele duizenden andere enthousiastelingen wachten we dus bij de toegangspoorten. Wat ben ik blij dat er hier twee Disneyparken zijn, wat moet dit vóór 2001 geweest zijn, toen er hier maar één park was (Disneyland). Doordat Tokyo Disney Resort geen één of tweedaagse park hopper tickets aanbiedt (enkel met een driedaags ticket mag je op dag 3 hoppen) blijven de meeste bezoekers ook in hetzelfde park van ’s ochtends tot ’s avonds. Dit maakt een bezoek wel rustiger dan een bezoek aan Disneyland Parijs, waar een paar keer per dag van park switchen veel tijd en moeite kost.

De anders zo rustig in rij wachtende Japanners worden wat zenuwachtiger vanaf 8u15: één toegangspoortje gaat alvast open en langs hier mogen de hotelgasten als eersten naar binnen voor ’15 extra magic minutes’. Helaas pindakaas, wij verbleven niet op Disney property. Na nog ’15 extra boring minutes’ gewacht te hebben zwaaien dan eindelijk de overige paar tientallen toegangspoorten open en mag idereen binnen: eindelijk sta ik in Tokyo Disney Sea! Wat een heerlijk gevoel! Zo groots en prachtig!

Duizenden Japanse bezoekers rennen meteen als ze binnenkomen als gekken langs het grote meer van de Mediterranean Harbor richting American Waterfront, waar de interactieve shooter-attractie Toy Story Mania zich bevindt! Het is echt ongezien hoe populair deze attractie is! Waar je in het eerste openingsuur van het park vrijwel alle andere attracties zonder noemenswaardige wachtrij kan doen, staat er bij Toy Story vanaf de opening tot aan de avondshow een rij van gemiddeld 70 à 120 minuten, en dat op een vrij rustige dag. Gerechtvaardigd? Ik zou het pas in de avond te weten komen: de fastpass die ik omstreeks 9u30 nam is pas geldig voor een ritje om 20u50!

In plaats van de grote massa te volgen naar Toy Story slaan wij lekker ietsje rechtsaf en nemen rustig en zonder aanschuiven een fastpass voor Tower Of Terror: de Japanse versie van onze Parijse topattractie. Daarna gaat het eerst richting Journey To The Centre Of The Earth, waar op dat moment nog géén wachtrij staat. Op de parkpaden staan er ons links en rechts tientallen cast members enthousiast toe te zwaaien, de meesten met een Disney-mascotte of een ander souvenier in de hand. Het vriendelijk handjes zwaaien als je voorbijkomt doen alle medewerkers trouwens de hele dag door, net als uitgebreid lachen en “Konnichiwa” (hallo) roepen. Aan elke attractie-ingang staan er trouwens ook steeds van die enthousiaste cast-members die je uitnodigen om de attractie te komen proberen, enthousiast zwaaiend en lachend. Ook word je steevast persoonlijk geïnformeerd over de huidige wachttijd: “10 minutes wait, okay?”. Wat een service! Je wordt er zelf ook echt vrolijk van! Nu ja, dat is ook de bedoeling van een dagje Disney natuurlijk! Ik denk dat Tokyo Disney-medewerkers ’s avonds pijn moeten hebben aan hun mond- en handspieren van zoveel (al dan niet geforceerd) lachen en zwaaien.

Journey To The Centre Of The Earth is, zoals de naam doet vermoeden, een reis naar het centrum van de aarde, geïnspireerd op het gelijknamige boek (‘Naar het middelpunt der aarde’) van Jules Verne, gepubliceerd in 1864. Jules Verne’s boeken zijn zo beroemd vanwege de mengeling van fictie met (pseudo-)wetenschap en het feit dat hij algemeen als een visionair wordt gezien, omdat veel van Verne’s voorspellingen (bijvoorbeeld een reis naar de maan, rond de wereld in een luchtballon, 20000 mijl onder zee etc.,…) later in de geschiedenis werkelijkheid zouden worden. De attractie is gebouwd in de werkelijk enóórme vulkaan, Mount Prometheus genaamd, die centraal in DisneySea gebouwd werd en je van overal in het park ziet staan. Het is echt een prachtige berg langs alle kanten, met zeer gedetailleerde en realistische rotsformaties. Dreigende rookpluimen stijgen op uit de krater van Mount Prometheus, en vanop bepaalde plaatsen in het park kan je enkele keren per minuut een mijnvoertuig met zes gillende passagiers zien en horen voorbijkomen. Diep in de vulkaan vinden we na een beetje zoekwerk de reis naar het centrum van de aarde terug. Eerst daal je “een halve mijl” onder het aardoppervlak af met een “Terravator”, ook wel een lift genaamd. Het grappige is dat de illlusie dat je diep in de aarde aan het afdalen bent in deze rumoerige en liftcabine vrij goed is, daar waar de lift je in werkelijkheid zelfs naar een hoger niveau tilt in plaats van naar een lager! Pure Disney-magie. Dit is wellicht nodig om extra hoogte te winnen voor de verdere afdaling die je later zal maken tijdens de hoofdattractie. Als je uit de Terravator stapt kom je terecht in een grote rotsachtige grot met daarin reusachtige stoommachines. Het is ook hier waar de mijnkarretjes voorbij komen voor de hoofdrit. Vanaf de instapplaats beginnen ze op een vrij gezapig tempo aan hun enorme afdaling naar “het centrum van de aarde”.

Hierbij kom je door prachtige kristalgrotten en later langs steeds vreemder wordende wezens en fantasievolle paddestoelen en mysterieuze ondergrondse landschappen. De sfeer wordt steeds grimmiger naarmate de afdaling vordert, tot je plots wordt aangevallen door het reusachtige duizendpoot-achtige lava-monster dat hier een nest gebouwd heeft. Het voertuig maakt zich snel uit de voeten om aan het monster te ontsnappen, tot het zich uiteindelijk in het ‘centrum van de aarde’ bevindt: plots word je volledig omgeven door lava en blijk je je op de bodem van een actieve vulkaan te bevinden. En uiteraard barst die vulkaan net uit! Dit gaat gepaard met een enorme en onverwachtse versnelling van wat eerst een vrij log mijnkarretje leek: in een enorme steile bocht word je in een mum van tijd vanuit het hete “centrum van de aarde” naar de top van de vulkaan gelanceerd, waar je met een airtime hill door de vulkaan uitgebraakt wordt, even kom je zelfs buiten om daarna op volle snelheid nog een snelle rit door het donker te maken. Uiteindelijk vertraag je en kom je bij de uitgang van deze absolute topattractie. Ik bombardeerde deze geweldige combinatie van darkride, spanningsopbouw en thrillride/rollercoaster tot mijn favoriete rit van DisneySea en zou hem die dag nog vele keren herhalen.

In een andere hoek van het park bevindt zich het themagebied “Lose River Delta”, voornamelijk geconcentreerd rond twee op de films van Indiana Jones geïnspireerde attracties. De meesten onder jullie kennen wellicht de achtbaan “Indiana Jones Et Le Temple Du Péril” uit Disneyland Parijs. De versie van Tokyo DisneySea, “Raging Spirits”, is eveneens een kleine Intamin Looping Coaster met een enkele verticale looping. De versie van Tokyo vond ik echter een stukje tammer en behalve het bochtje net voor de looping en de looping zelf niet zo speciaal. Toch is het vreemd genoeg de enige achtbaan in het park (behalve een kleine Vekoma Junior coaster, Flounders’ Flying Fish Coaster werd verbouwd tijdens mijn bezoek). Het decor is net als in Parijs wel heel mooi en ook goed onderhouden. Ook de ingang is knap met vuur wat zich op watervallen bevindt.

Maar de echte topattractie van dit gebied zit verscholen in de Mexicaanse piramide: “Indiana Jones Adventure: Temple Of The Crystal Skull”. Een dolle rit in een jeep voor 12 personen. De jeeps zijn echter niet zo maar jeeps: het zijn rondrijdende simulatoren die de op zich reeds vrij bruuske bewegingen van de voertuigen versterkt en realistischer maken: zo lijkt het echt alsof je over zeer ruw terrein rijdt en voelt het alsof je in de scherpe bochten aan hoge snelheid uit het voertuig zal vallen. Het is een schitterende adrenalinevolle rit met veel verrassingseffecten in grandioze en groots opgezette decors, over een hangbrug en met als grootste decorstuk de werkelijk enorme crystal skull. Op het einde van de rit wordt er een enorme vuurbal op je afgevuurd en tenslotte kom je in een nauwe gang terecht, waar er een reusachtige stenen bal op je komt afgerold, klaar om je voertuig te verpletteren. Hoe je misschien toch nét aan deze nakende dood ontsnapt ga ik niet verklappen, dat moet je dit avontuur zelf gaan ontdekken in Tokyo of Orlando.

Na deze topattracties was het tijd voor onze fastpass in de Tower Of Terror. Een prachtige toren dit exemplaar, zowel langs buiten als langs binnen nog een stuk mooier dan z’n Parijse equivalent, geheel gebouwd in een mix van neogothische/neomoorse stijl. De attractie vertelt het verhaal van Harrison Hightower III, een rijke wereldreiziger en verzamelaar van exotische objecten, die op mysterieuze wijze verdween na een vloek van “Shiriki Utundo”, een soort vervloekt Afrikaans gemaskerd beeldje. Na een voorshow in de bibliotheek van Harrison kom je dan uiteindelijk ook in de dienstlift met kleine “shows” op verschillende niveau’s en een korte blik op Disneyland Resort vooraleer je in de duizelingwekkende diepte getrokken wordt sneller dan een vrije val, met enorme G-krachten tot gevolg. Je gaat ook enkele keren op en neer in verschillende programma’s. Het blijft een geweldige attractie, deze Tower Of Terror.

We zijn een goed uur binnen en hebben al vier van de topattracties gedaan, niet slecht voor een Disney-park! Tijd nu om wat meer te relaxen en van de schitterende decors te genieten. We nemen de Disneysea Electric Railway, een nostalgisch trammetje wat heen en weer (niet rond het park) rijdt tussen de American Waterfront en de Port Discovery-themagebieden. Het thema van de zee is in het hele park doorgetrokken en een reis door het park zou moeten aanvoelen als een reis langs verschillende zeeën. Ook is het park in werkelijkheid ook aan de zee gelegen en daar wordt ook dankbaar gebruik van gemaakt: in bepaalde gebieden kan je de zee ook echt zien en lijkt de Disneysea door te lopen in de ‘echte ‘ zee (hoewel er in werkelijkheid natuurlijk nog een weg tussenligt die handig werd weggestoken).

De ingangszone, Mediterranean Harbor, is een op Toscane/Italië geïnspireerde zone, compleet met Venetiaans kanaal en gondeltochtjes (ook inbegrepen in je ticket). Dit is natuurlijk leuker en exotischer voor Japanners dan voor ons, maar het blijft een erg indrukwekkend en groots opgezet themagebied met een gezellige sfeer.

American Waterfront is een typisch Amerikaans havengebied uit de 19de eeuw, compleet met nagebouwde Titanic-achtige oceaanstomer (die dienstdoet als restaurant) en een typisch oud New-York aandoende straat met art deco gebouwen en mooie lichtreclames. Heel gezellig.

Port Discovery kan je dan weer vergelijken met Disoveryland uit Disneyland Parijs: het ademt dezelfde retro-futuristische stijl uit en heeft een leuke ‘water’-versie van Autopia: Aquatopia! Het zijn hier telegeleide bootjes op het water die schijnbaar willekeurige trajecten over het water afleggen en plots om hun as kunnen draaien. Heel grappige attractie door zijn onvoorspelbaarheid en een hit bij kids. Het laden en lossen gaat hier zo snel dat er hier in tegenstelling tot Autopia géén lange wachtrij staat: dit ding heeft een enorme capaciteit! Verder staat hier de Stormrider, een attractie die ik nog nét heb kunnen doen maar ondertussen gesloten is en vervangen wordt door een nieuwe attractie volgend jaar. Het is een bezoek aan het centrum voor weercontrole, waarbij je in een niet-zo-geweldige-simulator door een storm vliegt, met veel extra effecten zoals koude lucht en veel koud water. Niet mijn favoriet, ik ben dan ook niet rouwig dat deze attractie wordt vervangen.

Twee erg mooie en meer fantastievolle themagebieden zijn de Mermaid Lagoon, een gedeeltelijk overdekt themagebied in pasteltinten, wat een ‘onderwater-gevoel’ wil creëren, en Arabian Coast. In het eerste vind je voornamelijk kinderattracties en ook een mooie show in een cirkelvormig theater waarbij kleine zeemeermin Ariël aan een complex geheel van kabels op alle mogelijke manieren door de lucht zweeft over de hoofden van de bezoekers op de tonen van Deep In The Sea en andere Kleine Zeemeermin-klassiekers.

Het andere themagebied in deze zone is Arabian Coast, met schitterende Arabische paleizen en attracties gebaseerd op Alladin en Sindbad de Zeeman. Je vindt hier ook een kopij van de vliegende tapijten-caroussel uit het Parijse studiopark en een dubbeldekker-paardemolen met Alladin-figuren zoals de Geest. Deze Geest heeft trouwens ook een eigen show gekregen in dit parkdeel, The Magic Lamp Theatre, een leuke combinatie van een goochelshow met echte acteurs en een 3D-film, beiden perfect op elkaar afgestemd. Door deze combinatie kan men de Geest echt groot doen lijken ten opzichte van de acteurs, en kan deze de meest gekke trucs uithalen. Echt leuk. Sindbad’s Storybook Voyage is dan weer de ‘It’s a Small World’ versie Disneysea, waar Sindbad de zeevaarder de wereld rondreist, met de obligate animatronics en systeemplafonds en een – gelukkig – minder irritant muziekje.

In het centrale themabied, ‘Mysterious Island’, waar je ook de Journey To The Centre Of The Earth vindt, ligt nog een tweede topper verscholen, waar je even naar moet zoeken: de darkride 20,000 Leagues Under The Sea, net als zijn buurman gebaseerd op een roman van Jules Verne. Hierbij ga je met 6 personen aan boord van een onderzeeër die ‘echt’ afdaalt in zee. De illusie van het onderduiken in een duikboot wordt gecreeërd door patrijspoorten in je voertuig, waardoor je de hele darkride moet bekijken. Deze patrijspoorten bevinden zich afhankelijk van de aan jou toegewezen positie in de onderzeeër links, rechts of recht voor je. In deze patrijspoorten is een ‘waterbubbel’-effect verwerkt waardoor het lijkt of je je echt onder water bevindt. Door de verschillende posities zie je ook niet het gehele decor maar slechts een stukje ervan, wat het mysterie vergroot. Ook levert dat leuke soms ook schrik-effecten op. Een toppertje wat mij betreft dat ik vaker zou hebben gedaan, ware het niet dat de onderzeeërs redelijk klein en warm en dus nogal benauwd waren.

Ik had geluk dat het op de dag van mijn bezoek niet druk was in het park (volgens een niet-officiële Disneysite 26.000 bezoekers, alles is relatief dus). Omstreeks 15u hadden we vrijwel alle attracties afgewerkt en lasten we een kleine hotelpauze in om even uit te rusten, geen overbodige luxe aangezien we al van vóór 7 uur ’s ochtends op stap waren. Vanaf 18u zijn we teruggekomen naar het park om nog wat meer attracties te doen en ook voor Fantasmic: de avondshow.

Fantasmic, is een knappe, 25-minuten durende combinatie van multifunctionele boten die rondvaren op het meer met dansende Disneyfiguren, waarop opblaasbollen staan met projecties en vanaf dewelke fonteinen, lasers en vuurwerk worden gelanceerd. Door het feit dat de show in het midden van een groot meer plaatsvindt sta je er echter nogal ver af, wat de betrokkenheid van de toeschouwers met de show niet ten goede komt. Ik was dus al bij al maar matig onder de indruk van Fantasmic, maar dat kan ook met de hevige regenval op het moment van de show te maken gehad hebben en het feit dat ik niet echt in het midden stond. Toch vind ik de avondshows in Main Street in Disneyland Parijs leuker omdat je er zo veel dichterbij bent. Voor (vermoeide) kindjes lijkt me Fantasmic al helemaal moeilijk te volgen.

Na Fantasmic was het dan eindelijk tijd om het immer zo populaire Toy Story Mania te testen, waar op dat moment nog steeds 50 minuten standby queue stond. De rit was eigenlijk van dezelfde kwaliteit en even leuk als Mouse Au Chocolat in Phantasialand maar dan met Disney- in plaats van chocoladesaus.

Na deze rit waren de rijen voor de meeste andere attracties onbestaande en hebben we nog zonder wachten ritjes kunnen scoren in Journey To The Centre Of The Earth; Raging Spirits en Indiana Jones Adventure. In die laatste zaten we zelfs alleen in de jeep! Ook tof aan DisneySea: daar waar het park om 22u sluit, werden we om 21u59 nog toegelaten in de wachtrij van Tower Of Terror! Dat is pas parkservice, aangezien de rit zelfs zonder wachtrij door de voorshow toch makkelijk 15-20 minuten duurt!

Met een goed gevoel stappen we omstreeks 22u25 – 25 minuten na sluitingstijd, moe maar voldaan DisneySea buiten. Is het nu werkelijk het mooiste pretpark ter wereld? Wel, kom en oordeel zelf zou ik zeggen. Het is in elk geval een heerlijk gethematiseerd en groots opgezet park wat goed en efficiënt gerund wordt en met supervriendelijk personeel. In tegenstelling tot de andere Japanse pretparken die ik bezocht (Universal Studios Japan en Fuji-Q land), waar de rijen werkelijk zeer tergend traag vooruitgaan en de capaciteit zwaar onderbenut wordt, wordt er in Disney snel doorgewerkt en lijkt alles op maximale capaciteit te draaien. Ook de gratis fastpassen, waarvan je er één per 2 uur krijgt (dus minstens 7 per dag als je een volle dag in het park bent) helpen om de bij momenten toch wat langere rijen te verslaan en snel je weg door het park te kunnen banen. Minpunt is misschien dat er al bij al niet heel veel attracties zijn, alsook de afwezigheid van een echt goede rollercoaster, al wordt dit laatste ruimschoots gecompenseerd door andere thrillrides, waarvan het adrenalinepeil niet moet onderdoen voor de meeste achtbanen. De entreeprijs van het park is in 2016 7.400Yen (59€), niet overdreven voor dit geweldige en unieke park. Een absolute aanrader voor iedereen die van goede themaparken en Disney houdt!