Het is een traditie die we als team vorig jaar gestart zijn en die we met veel plezier verder zetten. Voor een samenkomst op een spectaculaire locatie was dit jaar helaas geen tijd, maar dankzij het wonder dat ‘het internet’ heet, konden we vanuit onze luie zetel samen via Skype twee uur keuvelen over pretparkjaar 2016.
2016, het jaar van Mack Rides’ innovaties
Het gebeurt niet zo vaak, maar dit jaar hadden we in België en Nederland geluk. We konden kennismaken met twee attracties die nog nergens anders ter wereld te vinden waren, met dank aan het Duitse bedrijf Mack Rides. In België pakte Walibi Belgium uit met de ‘Power Splash’ PULSAR en in Nederland werd met Lost Gravity in Walibi Holland de eerste ‘Big Dipper’ gepresenteerd. We begonnen ons gesprek dan ook meteen over ‘onze’ PULSAR.
André: Mack Rides had natuurlijk al een sterke reputatie opgebouwd met hun watercoasters. Veel andere bedrijven hebben dat ook wel eens geprobeerd, maar Mack is de enige die er echt populair mee geworden is. Ik denk dat PULSAR daar een hele goede en logische volgende stap van is. Als er een bedrijf is die met dat type attractie kon komen, dan was het Mack wel.
Tom: Je noemt het een attractie, maar is het niet eerder een achtbaan?
André: Dat is een heel gevaarlijke discussie.
Yelle: Persoonlijk vind ik van wel.
Mario: Op zich wel, ja. Lang geleden hanteerden fans het principe “een achtbaan moet een gesloten circuit hebben”, maar sinds de Boomerangs van Vekoma is dat al lang achterhaald.
André: Dat gesloten circuit is inderdaad al heel lang geen issue meer. Je kan je wel de vraag stellen naar wat het hoofddoel van PULSAR is. Er zitten wel lanceringen in, maar alles bouwt uiteindelijk op naar de splash. Diezelfde discussie hebben we destijds gehad toen Atlantica SuperSplash gebouwd werd in Europa-Park. Toen is onder fans de consensus gegroeid dat we het een achtbaan mogen noemen. Dat is bij PULSAR ook het geval denk ik.
Jan: Ik ben eerder te vinden voor de definitie “het is een achtbaan als het door de ontwerper als een achtbaan bedoeld is”. Dan sluiten we denk ik toch een hele hoop discussies uit over wat een achtbaan is. Dan vind ik Pulsar toch eerder een waterattractie, ook al is het een hele extreme en maakt het gebruik van state-of-the-art achtbaantechnologie.
Mario: In elk geval ben ik blij dat het in België staat. Het is een slimme keuze van Walibi, het is een hele mooie aanvulling.
Sven: Ik denk dat we allemaal aanvankelijk wel wat schrik hadden bij de aankondiging, in die zin dat het de derde shuttle coaster van Walibi Belgium zou worden. Maar gelukkig is de ritervaring helemaal anders dan bij de andere twee, dus ik ben heel blij dat PULSAR er nu staat.
Ignace: Ik had vooral schrik toen ze aankondigden dat ze weer eens een prototype zouden bouwen. De laatste keer dat ze dat geprobeerd hebben, is dat niet zo goed geëindigd. Gelukkig heeft dat deze keer wel positief uitgepakt.
Tom: RIP Vertigo, inderdaad. Ik vind het vooral grappig hoe toegankelijk de attractie eruit ziet, in vergelijking met de rit. Als je de boten over de rails ziet gaan, ziet de rit er behoorlijk log uit, maar eenmaal je er in zit, voel je pas echt hoe snel ze gelanceerd worden. Het is trouwens fantastisch dat Walibi ook geld gestoken heeft in dingen als muziek, voorshows en speciale effecten in het station. Dat maakt het toch altijd net iets leuker dan een kale attractie.
Jonas: Ik vind Pulsar inderdaad erg elegant vormgegeven en op een prima plek in het park gebouwd. Ik ben ook blij dat ze de ver-WAB-ing niet hebben doorgevoerd maar toch een manier hebben gevonden om het binnen de huidige huisstijl te doen passen. Heel tof gedaan.
Tom: In Nederland konden we dan weer kennismaken met dat andere prototype van Mack Rides: de Big Dipper-treinen van Lost Gravity. Daarover zijn de meningen verdeeld. De ene vindt het een leuke achtbaan, de ander vindt er niks aan. Ik behoor tot de eerste groep, maar wat me vooral zal bijblijven is het mysterie rond de bouw. Dat hebben we ook bij Klugheim gezien en bij Derren Brown’s Ghost Train en dat begint nu ook alweer bij Symbolica. Wat vinden jullie daarvan?
Mario: Ik vind dat wel tof. Zo blijft het ook voor ons nog een beetje een verrassing. We hoeven echt niet alles op voorhand te weten.
Ignace: Ik ben het daar volledig mee eens. Fans hoeven echt niet alles op voorhand te weten. Ik vind het veel leuker als een park er wat mysterieus rond doet, zoals Phantasialand met Klugheim. Zo krijgen ook wij de kans om iets te gaan ontdekken.
André: Ik vind dat ook wel tof, op voorwaarde dat het park er ook iets mee doet. Niets lossen is ook maar saai. Geef je fans dan op z’n minst wat verstopte hints waarover ze kunnen speculeren. Er zijn parken die daar heel goed in zijn. Door dat te doen gaat het nog veel sterker leven bij je fans en kan je een hype creëren.
Juan: Ik vond het jammer dat Walibi Holland vooral Snapchat gebruikt heeft. Ik heb dat wel, maar ik gebruik dat eigenlijk niet. Dat is ons team grotendeels ontgaan.
Yelle: Klopt, maar de jongeren, die toch de doelgroep van Walibi Holland zijn, gebruiken dat natuurlijk wel heel veel, dus op dat vlak was dat misschien wel een slimme zet.
Sven: Ik ben het eigenlijk niet zo eens met jullie. Ik hou meer van die openheid. Ik denk dat de Efteling dat bij Baron 1898 veel beter gedaan heeft met die making-off video’s. Net door er zo open over te zijn en alles bekend te maken, op gepaste tijdstippen weliswaar, hebben ze een veel grotere hype kunnen creëren dan Walibi Holland.
2016, het jaar van Virtual Reality
Nadat Europa-Park er vorig jaar voorzichtig mee begonnen was, brak een eerste VR-golf dit jaar uit in Europa. In België durfde Bobbejaanland het aan om de Revolution met VR om te vormen tot Mount Mara, in Duitsland kreeg Europa-Park met Pegasus een tweede Coastiality-baan maar ook in Finland (Linnanmäki) en Groot-Brittannië (Alton Towers) konden we ‘virtual reality’ op een achtbaan gaan uitproberen. Voor 2017 beginnen de aankondigingen van meer VR-banen alweer binnen te stromen, dus het lijkt erop dat we nog wel even VR-ritjes zullen kunnen maken in steeds meer parken.
André: Ik heb gemengde gevoelens over virtual reality. Op mij zal een achtbaan met echte thematisering en decoratie een veel grotere indruk nalaten dan een achtbaan in een lege hal met virtual reality. Maar ik kan ook niet ontkennen dat het zijn voordelen heeft. Het is namelijk niet altijd mogelijk om bepaalde effecten met decoratie te creëren. De techniek is begrensd en decorstukken mogen gewoon niet dichter bij een trein komen dan een bepaalde afstand. Bij virtual reality kan dat dan weer wel. Het kan dus wel degelijk iets toevoegen, maar het zou niet dé nieuwe standaard moeten worden voor elke nieuwe achtbaan.
Sven: Ik vind het een leuke evolutie, maar ik vind het jammer dat de capaciteit van de banen daardoor sterk achteruit gaat. Soms vraag ik ook af of het wel nuttig is op bepaalde banen. Alpenexpress Coastiality in Europa-Park vind ik bijvoorbeeld zeer leuk omdat de rit lang duurt. De VR-rit op de Pegasus vind ik dan weer veel te kort.
Ignace: Ik ga ermee akkoord dat niet alle achtbanen geschikt zijn voor VR. Ik deed dit jaar een ritje met virtual reality op een B&M Hypercoaster in La Ronde (Canada). Hoewel de film best knap gemaakt was, was de rit zonder bril op nog een stuk beter. Wanneer je in die film zit, let je niet meer op de baan en voel je soms zelfs de airtime niet meer.
Mario: Toen ik dit jaar een rit deed in de Alpenexpress in Europa-Park heb ik dat ook gemerkt. Ik weet dat die baan twee rondjes doet, maar ik heb dat nooit gemerkt door de film. Je gaat daar zo in op, dat je niet eens merkt dat je een tweede keer hetzelfde traject doet.
Juan: Ik heb het alleen nog maar in Bobbejaanland en Linnanmäki gedaan. Mount Mara vond ik heel tof. Die film is echt perfect voor de Revolution. Het gebouw deed me altijd al denken aan de krater van een vulkaan en nu ze dat ook nog eens mooi in het verhaal van Adventure Valley en de Forbidden Caves ingepast hebben, vind ik zelfs dat die laatste daardoor ook beter tot zijn recht komt.
Yelle: Ik vind virtual reality zeker de moeite om eens te doen, maar ik hoop dat het geen trend wordt die overal zal worden toegepast. Ik heb er heel wat gedaan dit jaar en Mount Mara was in mijn ogen ook de beste. Het is een zeer mooie update voor de klassieke Revolution.
Tom: Dat gevoel had ik ook. De Revolution blinkt weer door er Mount Mara van te maken. Er hangt heel wat nostalgie rond de Revolution en telkens Bobbejaanland er iets mee wil doen, gaan bepaalde fans op hun achterste poten staan. Ik snap dat de Revolution ooit iets heel speciaals moet geweest zijn, maar persoonlijk vind ik Mount Mara honderd keer beter dan racen door een kale hal, wat de Revolution eigenlijk geworden was de afgelopen jaren.
2016, het jaar van Klugheim
Phantasialand overdonderde dit jaar vriend en vijand met het impressionante Klugheim-themagebied. Het verborgen dorp tussen de basaltrotsen waar twee achtbanen doorrazen en waar rustieke gerechten geserveerd worden, kon op heel wat lof rekenen. Sommige fans maakten zelfs de vergelijking met de Harry Potter themagebieden in de parken van Universal Studios. Terecht?
Mario: Ik heb een paar jaar geleden Harry Potter bezocht en ik moet de fans die dat stellen gelijk geven… Ook bij Klugheim stap je een verhaal binnen en ben je volledig afgezonderd van de rest van het park. Je kan op ontdekkingstocht gaan door het hele gebied, zonder ook maar ergens het gevoel te krijgen dat je bij de achterkant van het decor bent beland.
Juan: Ik vind dat ook, althans op vlak van de onderdompeling. De Harry Potter-zone gaf me een groter ‘wauwgevoel’, maar dat kwam vooral doordat ik niet goed wist welk attractietype The Forbidden Journey juist was. Bij Taron weet je al dat het een achtbaan zal zijn. Maar op vlak van decoratie, de muziek en dan dat gezellige dorpsplein, dat is allemaal perfect uitgevoerd.
Sven: Dat dorpsplein was inderdaad een schitterend idee. Je staat daar in het midden van de zone en je kan echt 360 graden rond je kijken zonder het gevoel te hebben dat je tussen decors staat. Je zit er echt midden in. Klugheim is geen gevel met een loods achter, maar één groot decor dat de attracties volledig omsluit.
André: Ik vond het fantastisch dat ze er na Chiapas, die we al indrukwekkend vonden, er opnieuw in geslaagd zijn om ons te verbluffen. Ik hoorde dat Chiapas vooral een oefening was in de voorbereiding van Klugheim. Al hoefden ze daar eigenlijk ook maar gewoon een grote achterwand te bouwen. Bij Klugheim moesten ze een volledige wereld ontwerpen, waarvoor ze voor de eerste keer een uitgebreid 3D-model hebben moeten ontwikkelen om elk perspectief te kunnen plannen. Dat zouden ze nu ook aan het doen zijn voor hun volgende project, omdat de lat daar weer een stukje hoger zou komen te liggen, dus dat wordt weer spannend om te volgen.
Jonas: Als er een ‘pretparkgod’ bestaat, dan moet dat wel de eigenaar van Phantasialand zijn. Toen ik Klugheim voor de eerste keer binnenwandelde en via de spelonken van het gebergte op het dorpsplein aankwam, was ik er echt enkele seconden van overtuigd in een bestaande wereld te zijn… Tot het besef terug kwam dat ik nog steeds in Phantasialand was. Om nog maar te zwijgen over Taron, wat een beest.
Yelle: Het is inderdaad een superbaan. Je wordt er voortdurend van links naar rechts in gesmeten. Ik ken geen enkele achtbaan die me zo door elkaar heeft geschud op een positieve manier. Zeker de tweede lancering is impressionant en het is fantastisch om de trein te voelen beven van de snelheid.
André: Ik denk dat heel veel mensen aanvankelijk geen al te hoge verwachtingen hadden van de baan, omdat wanneer je de lay-out bekijkt, het eigenlijk vooral bochtjes zijn. Maar als je er in kruipt, dan blijken die bochten toch wat pittiger te zijn dan verwacht. Daarnaast wordt er ook heel slim met audio gespeeld. Zo is het doordringende geluid van de tweede lancering maar gedeeltelijk echt. Door speakers wordt het effect nog versterkt. Ook wanneer de trein langs de bergen komt, zit er een sensor in de baan die een geluidseffect van trillende bergen laat afspelen. Alsof de trein het hele gebied laat beven. Dat zijn dingen die je onbewust allemaal meekrijgt en die heel sterk bijdragen aan de ervaring.
Juan: Het is ook enorm fijn dat we nog eens een lekker lange achtbaan in de buurt gekregen hebben. De meeste nieuwe achtbanen zijn behoorlijk kort, wat meestal teleurstellend is na een uur aanschuiven. Daarnaast heeft Taron ook een hele goede opbouw, het eerste deel is al leuk maar na de tweede lancering begint het echt intense werk pas.
Mario: Intens is hij zeker en vast. Met de hotelgasten mochten we een uur lang Taron doen voor parkopening en na zes keer ben ik toch een kwartier moeten gaan zitten. Het begon een beetje teveel te worden.
Tom: Ik was op krukken bij de opening, omdat ik twee dagen daarvoor geopereerd was aan mijn voet. Ik kan je verzekeren, ik dacht op bepaalde momenten dat mijn hechtingen gingen openscheuren door de intensiteit van de baan. Ik voelde mijn hartslag kloppen in mijn voet in bepaalde bochten. Echt niet normaal.
Sven: Ik zag onlangs een filmpje van de nieuwe achtbaan die in Blackpool Pleasure Beach gepland staat, ook een heel lange lanceerachtbaan, maar van Mack Rides. Die ziet er maar half zo spectaculair uit omdat er geen decoratie rond de baan staat. Net het feit dat je in Taron door de rotsen en langs gebouwen scheurt, maakt die baan nog extra leuk.
Juan: Ik ben heel blij dat Phantasialand voor Intamin gekozen heeft. Ik weet niet of de baan even sterk zou geweest zijn mocht Mack Rides een identieke achtbaan gebouwd hebben.
André: Helix van Mack Rides in Liseberg kan je een beetje vergelijken met Taron en die is ook erg leuk, maar de lanceringen van Mack zijn nooit zo sterk als die van Intamin. Sorry dat ik het zeg, maar mijn bompa op zijn fiets trekt sneller op dan de trein van Helix… Ik denk dat Intamin wel wat geschrokken was van Helix en dat ze met Taron hebben willen bewijzen dat ze nog steeds een klasse hoger spelen als het op lanceringen aankomt.
2016, het jaar van Bouwhekkenland Parijs
Wie dit jaar een bezoek bracht aan Disneyland Resort Parijs kon er letterlijk niet om heen. Om het park er weer nagelnieuw te doen uitzien voor de vijfentwintigste verjaardag in 2017, werden heel wat bouwhekken opgetrokken om de renovaties aan het oog te onttrekken. Na jaren van achterstallig onderhoud waren dat er plots heel wat, met een groot aantal gesloten attracties, restaurants en winkels tot gevolg. Althans, dat was de indruk die we online kregen. Was het echt zo erg dit jaar in Parijs?
André: Ik ben er geweest met een aantal mensen uit Bulgarije die nog nooit in een echt themapark geweest waren. Dat is natuurlijk altijd leuk om dan naar de reacties te peilen. Op zich viel hun reactie wel mee. Over gesloten attracties hebben ze eigenlijk niet geklaagd. Daar leken ze begrip voor te hebben. Maar na een tijdje merkten ze wel op dat er precies meer restaurants en winkels dan attracties waren. Normaal valt dat niet zo hard op, maar doordat een kwart van de attracties nu gesloten was, merkte je dat wel harder.
Jonas: Het is zoals ze in de Efteling zeggen: “Arbeid is nodig om d’ oude pracht te bewaren voor ’t nageslacht.” Daar kan je moeilijk geen begrip voor opbrengen. Dat het plotseling zoveel is, dat is jammer. Maar goed, ik ken uitstelgedrag. Dat wat je uitstelt moet je op een gegeven moment toch inhalen. Beter laat dan nooit, denk ik dan.
Mario: Dat is inderdaad de grootste klacht momenteel. Mensen lijken er wel begrip voor op te brengen, maar het is een beetje teveel in één keer. Bij ons waren ze daarnaast ook nog de vloer aan het renoveren tussen de twee parken. Dus je kwam aan bij hekken, wandelde een dag door hekken en vertrok met hekken…
Sven: De ingang voelde inderdaad wat claustrofobisch aan. Dat eerste moment waarbij je het park binnenkomt was dus al een beetje een tegenvaller. Nu, ze doen wel hun best om de werfdoeken en hekken mooi aan te kleden, maar het blijft de magie wel wat om zeep helpen.
Mario: Op vlak van bouwhekken vielen de werken het meest op bij Big Thunder Mountain, omdat dat zo’n grote oppervlakte is die moest afgesloten worden.
Sven: De zone voelde daardoor inderdaad erg leeg aan. Het zicht op Big Thunder Mountain werd ontnomen met grote, weliswaar gethematiseerde, bouwhekken, waardoor je eigenlijk tussen een muur en een cowboydorp liep.
Mario: Wat ik vooral raar vond was dat wanneer je uit Phantom Manor kwam, je recht op de werf keek en de bouwvakkers in fluohesjes aan het werk zag op de berg in een leeg meer.
Tom: Dat is toch iets totaal on-Disney? Ik dacht dat ze de werken altijd zoveel mogelijk verborgen hielden of ’s nachts deden om ‘de magie’ niet te verstoren?
André: Dat was in dit geval gewoon onmogelijk. Ik kan me niet voorstellen hoe ze de werken daar hadden moeten verbergen, dat kon gewoon niet omdat het zo hoog gelegen is.
Tom: Gelukkig zitten die werken er al weer op dan en is de baan weer open… met de extra ontploffingseffecten! Zo’n toevoegingen mogen ze blijven doen in het park, dan wordt het een hele mooie vijfentwintigste verjaardag!
2016, het jaar van de vergunningen
Net zoals alle andere bedrijven moeten ook pretparken bezitten over heel wat vergunningen om open te mogen gaan. Dit jaar liepen echter twee grote parken tegen de lamp op vlak van hun vergunningen. Beginnen doen we in Zweden, waar de treinen van de grote, nieuwe Wildfire-achtbaan in Kolmården sinds kort het stationsgebouw niet meer mogen verlaten.
Mario: Juan, Yelle, Ignace, Jonas en mezelf hebben Wildfire kunnen doen met de Rollercoaster Friends en ik vond het echt een geweldige baan.
Juan: Ik vond het ook een heel leuke achtbaan, maar ik had al betere RMC’s gedaan. Vorig jaar bijvoorbeeld in Six Flags New England deden we de Wicked Cyclone en die vond ik een stuk beter. Die gooide ons, een beetje zoals Taron, echt van de ene naar de andere kant en daarin had ik echt het gevoel dat ik in een nieuw soort achtbaan zat. Bij Wildfire had ik dat veel minder en dat was jammer.
Mario: Bij mij is het juist omgekeerd. Ik had vorig jaar behoorlijk wat last in Wicked Cyclone. Misschien is het omdat ik een iets zwaardere mens ben, maar op sommige momenten deed die achtbaan echt pijn. Bij Wildfire heb ik daar op geen enkel moment last van gehad en daarom was de ervaring voor mij dan ook een stuk beter.
Yelle: Voor mij was het mijn eerste RMC en ik vond hem op de eerste plaats veel soepeler dan een normale houten achtbaan, maar dat is logisch omdat de treinen op een spoor rijden dat volledig uit staal is gemaakt. De first drop en de eerste inversie vond ik de leukste elementen van de baan. Ook de kettinglift was heel leuk, omdat je echt een fantastisch uitzicht kreeg eenmaal je boven de boomtoppen zat.
Ignace: Ook voor mij was het mijn eerste RMC en ik geef Yelle volledig gelijk dat de eerste elementen de beste waren. Ook de twee bochten die daarop volgenden waren nog leuk, maar daarna deed de baan me maar weinig meer. Dat vond ik erg jammer. Het klinkt misschien raar om te zeggen, maar ik denk dat Wildfire misschien beter was geweest als hij iets korter was. Dan had je de eerste, fantastische momenten nog frisser in het geheugen en dacht je misschien minder aan het laatste, minder leuke stuk.
Tom: En nu is hij gesloten omdat de vergunning is ingetrokken.
Juan: Ik heb net nog de petitie getekend om de baan terug open te krijgen.
Jonas: Het is niet de eerste keer dat er problemen zijn met de vergunning van Wildfire. Ook bij het afleveren van de bouwvergunning waren er al problemen waardoor de bouw serieus vertraagd is. Dan was er ook nog die staking voor de opening die het voor ons echt spannend maakte. Anders waren we helemaal naar Zweden gereisd om een enkel een zoo te kunnen bezoeken. Dat de vergunning nu opnieuw is ingetrokken, dat begrijp ik echt niet. Hoe kan zoiets?
Yelle: Ik dacht dat de vergunning ingetrokken is omdat de baan teveel lawaai zou maken voor de dieren in het park en de omwonenden.
André: Klopt, en daarnaast is er nog een tweede factor die meespeelt: de omwonenden zouden bang zijn dat door Wildfire meer bezoekers naar het park zouden komen, waardoor er meer verkeersoverlast zou zijn.
Tom: Normaal zou ik dan zeggen ‘Ga dan niet naast een pretpark wonen’, maar in dit geval hadden de buren natuurlijk nooit kunnen verwachten dat een zoo plotseling een gigantische achtbaan zou bouwen. Wat ik niet snap is dat er een vergunning verleend wordt, dat er veel geld geïnvesteerd wordt en dat dan die vergunning terug ingetrokken wordt. Had het park verkeerde informatie doorgegeven of gelogen? Ik ga ervan uit dat een vergunning verleend wordt op basis van bewezen cijfers.
Ignace: Ik denk dat het geluid dat de baan maakt verkeerd ingeschat is geweest.
Mario: Nochtans is Wildfire niet zo extreem luid. In vergelijking met andere houten achtbanen is die zelfs heel stil.
Ignace: Enkel de bocht bovenaan, die maakt serieus wat lawaai. Je hoort dan een metaalachtig gepiep, dat tot ver hoorbaar is. Dat kan misschien één van de problemen geweest zijn.
Juan: Ik vind het echt erg dat een vergunning zo snel ingetrokken kan worden. Er moet toch altijd ergens een soort van zekerheid zijn voor een park. Welk bedrijf zal daar nog durven investeren of risico’s nemen, als je weet dat je vergunning misschien weer ingetrokken kan worden.
André: Ik vind dat de overheid dan op z’n minst moet opdraaien voor de kosten die het bedrijf gemaakt heeft en de schade die het bedrijf er door ondervindt. Nu, als het bedrijf daadwerkelijk zelf iets fout gedaan heeft, zoals bij een niet nader te noemen ander park, dan kan ik daar weinig medelijden mee hebben.
Tom: Laat ons het eens hebben over dat niet nader te noemen ander park. Hoe is dat daar kunnen gebeuren? Als ik het goed begrepen heb, is een bedrijf aangeschreven geweest dat iets moest doen in verband met de milieuvergunning, wat dat bedrijf niet op tijd gedaan heeft en waardoor Plopsaland De Panne in de problemen zat?
André: Dat hebben ze daarna inderdaad gezegd, maar uiteindelijk blijft een park altijd eindverantwoordelijke voor alles wat er gebeurt. Ze proberen het nu in de schoenen te schuiven van dat andere bedrijf, dat hetzelfde werk ook voor heel veel andere bedrijven altijd al prima gedaan heeft, dus het zou me heel sterk lijken als het alleen aan dat andere bedrijf zou liggen.
Yelle: Ik dacht dat het probleem er mee te maken had dat Plopsa de laatste jaren zo hard aan het investeren is dat de situatie om de zoveel maanden is gewijzigd. Dat maakte dat dat bedrijf voortdurend een nieuw plan moest maken en dat zou er toe geleid hebben dat ze het uiteindelijk niet op tijd rond gekregen hebben.
Jonas: Ik blijf het een aanfluiting vinden voor een groep die zoveel investeert. Ik heb het gevoel dat ze behoorlijk laks omspringen met vergunningen. Plopsaqua stond er ook al voor de vergunningskwestie geregeld was.
Mario: Het is natuurlijk een bedrijf dat heel veel werkgelegenheid biedt voor de mensen in de regio. Die krijgen precies altijd alles wel geregeld… behalve deze ene keer.
Sven: Het was ook zonde dat de trams met de reclame van Heidi The Ride bleven rondrijden aan de kust, terwijl de baan nooit geopend is. Dus moest Plopsa aan iedereen blijven leggen dat de baan toch dit jaar niet zou openen.
Tom: Het is op meerdere vlakken een spijtige zaak geweest, maar goed, laat ons hopen dat we heel binnenkort het Zwitserse themagebied kunnen bezoeken en een ritje kunnen maken op de tweede Belgische houten achtbaan.
Jonas: Wel ja, eigenlijk is het zo erg nog niet dat Heidi The Ride pas later opende. Ik ben nooit een fan geweest van de half-afgewerkte-producten-afleveren-methode van Plopsa. Nu zullen zowel het gebied als de baan tegelijk openen, wat veel aangenamer is.
2016, een ‘grand cru’-jaar
Juan: Naar mijn gevoel hebben we in 2016 echt een ‘grand cru’-jaar gehad op vlak van nieuwe investeringen bij ons in de buurt. We hebben kunnen genieten van heel wat nieuwe attracties en achtbanen, zonder dat we daarvoor echt ver moesten reizen.
André: Ik vrees dat het volgend jaar wat zal tegenvallen voor ons. Al die parken zullen in 2017 niet meteen weer iets groots openen.
Tom: De parken die geïnvesteerd hebben zullen nu weer een paar jaar sparen, inderdaad. Maar ik zou nog niet durven zeggen dat het een mager jaar zal worden in onze regio. Heidi The Ride zal eindelijk openen, we krijgen een Dueling Alpine Coaster in Bellewaerde, Symbolica in de Efteling, Pégase Express in Parc Astérix, Gold Rush in Attractiepark Slagharen… Ik denk niet dat we te klagen zullen hebben. We zullen niet ver moeten zoeken voor boeiende verhalen voor de vierde jaargang van Brakesection Magazine (lacht).